Het gemis....!

Mijn zoontje leer van de maand over instrumenten op school. Hij vroeg aan mij of we een instrument thuis hebben. Waarop ik zij dat we dat helaas niet hebben. Maar dat oma dat nog staan heeft van opa. Dan vroeg hij welke instrument dat bij oma stond waarop ik zij een gitaar. Hij wou het niet geloven, dat zijn opa daar op heeft gespeeld en dat hij dat had.

Vandaag waren we bij oma (mijn moeder) en ik zij tegen oma of ik eventjes op opa zijn kamer macht gaan dat ik hem iets moest tonen. Wij naar boven en ik toonde met veel trots opa zijn gitaar. Hij was zo in de wolken dat zijn opa een gitaar had en dat hij in een bedenke speelde als hij jong was. Onder tussen zag ik ook de fotoalbums staan van opa en oma.

We hebben der met oma staan in kijken. Jeetje zo jong dat mijn moeder en vader daar waren nu kon ik echt wel zien dat mijn ouders prachtige mensen waren. Met veel trots tonden ik ook de foto's aan zoontje waar zijn opa op zijn gitaar speelde. Je moest dat eens zien dat hij zo trots was op zijn opa.

Nog elke dag heb ik het super moeilijk dat mijn vader ons al 4maand van ons heen is. Gewoon moeilijk dat we gelijk nooit afscheid van hem kunnen nemen . Maakt gewoon moeilijk dat ik nooit heb kunnen zeggen dat ik super trots ben op hem en dat ik nooit heb kunnen zeggen hoeveel ik van hem hou. Ik ben gewoon erg kwaad op deze rot ziekte die ziekte dat alles van ons heeft af genomen. Ik zag nog voor mij, dat mijn vader echt een oude meneer ging worden rond de 90. Maja helaas heeft dat niet magen zijn.

Nog elke dag staan der twee kaarsjes bij hem, want we willen niet dat hij in het donker sta. Ik ben super blij dat hij mijn vader was en vooral trots....!